شاعر پیاده‌رو؛ مردی که شعر را با مردم زندگی کرد
داستان مجید زمانی‌اصل، شاعر اهوازی که شعر را در میدان شهدا و کنار مردم می‌سرود. او که آثارش در جشنواره‌های معتبر تقدیر شده، شعر را «مذهب زمینی» می‌داند و وصیت کرده کنار بی‌بضاعت‌ها خاک شود.
شاعر پیاده‌روهای اهواز
مجید زمانی‌اصل، شاعر متولد ۱۳۳۷ اهواز، شعر را نه در سالن‌های مجلل بلکه در پیاده‌روهای خاک‌خورده و کنار مردم زندگی کرد. او میدان شهدای اهواز را «فرودگاه شعر» خود می‌نامد؛ جایی که همراه نعیم موسوی و آرش باران‌پور کتاب می‌فروخت و برای مردم شعر می‌سرود. زمانی‌اصل که اولین دفتر شعرش "و عابری به جای من گریست" را در سال ۱۳۵۸ منتشر کرد، در جشنواره‌های شعر دفاع مقدس و جشنواره شعر فجر مورد تقدیر قرار گرفت.
- شعر را مذهب زمینی می‌دانست و معتقد بود آیاتش از آه‌های مردم گرفته می‌شود
- وصیت کرد پیکرش را کنار بی‌بضاعت‌ها در سیده خدیجه بدون سنگ قبر خاک کنند
- شعر سپید را خانه روح خود می‌دانست و آن را به ماهی در اقیانوس آلوده تشبیه می‌کرد
- از نبود کپی‌رایت و بی‌عدالتی در حوزه نشر گلایه داشت
- معتقد بود رسانه‌ها باید برای احیای شعر، یک‌سوم تبلیغات خود را به کتاب اختصاص دهند
«نبض زندگی آدم‌ها را با دست می‌گیرم و آن‌ها را به صورت کلمات می‌نویسم» «اگر از دنیا رفتم، پیکرم را ببرید کنار بی‌بضاعت‌ها خاک کنید... من شاعر بی‌بضاعت‌ها و پابرهنه‌ها بودم»
آثار او از "خوابی در آینه" تا "امضای خورشید بر جلد بلوط" گنجینه‌ای از درد و زیبایی است. زمانی‌اصل نه فقط شاعر واژه‌ها که صدای بی‌صدایان بود و شعر را در نفس‌های میدان شهدا زنده نگه داشت.