نقد فیلم ترون: آرس - حتی گیلیان اندرسون هم نمی‌تواند این فیلم علمی-تخیلی کسل‌کننده را نجات دهد
این سه‌گانه بی‌هدف با حضور افتخاری جف بریجز و بازی آزاردهنده جارد لتو در نقش یک انسان‌نمای موبلند، بیشتر شبیه یک محافظ صفحه نمایش است تا یک فیلم واقعی.
نقد فیلم ترون: آرس
ترون: آرس به عنوان سه‌گانه‌ای از فیلم کلاسیک ۱۹۸۲، به شدت ناامیدکننده و کسل‌کننده است. این فیلم با بازی‌های ضعیف و طرح داستانی بی‌روح، حتی با حضور بازیگران بزرگی مانند گیلیان اندرسون و جف بریجز نیز نمی‌تواند مخاطب را جذب کند. جارد لتو در نقش اصلی آرس با ظاهری هیپستر و بازی آزاردهنده، یکی از ضعیف‌ترین عملکردهای خود را به نمایش گذاشته است.
- طرح داستانی حول محور یک شرکت هوش مصنوعی شرور به نام دیلینگر می‌چرخد
- شخصیت‌های اصلی مانند ایو کیم (گرتا لی) و آتنا (جودی ترنر-اسمیت) به صورت بی‌روح نمایش داده شده‌اند
- صحنه‌های اکشن شامل موتورسیکلت‌های واقعیت مجازی فاقد هیجان و درام لازم هستند
- حضور افتخاری جف بریجز در نقش کیوین فلین بسیار کوتاه و بدون تاثیر است
- دیالوگ‌های مربوط به علاقه آرس به موسیقی سینثپاپ دهه ۸۰ کاملا مصنوعی به نظر می‌رسد
“این فیلم بیشتر شبیه یک محافظ صفحه نمایش است تا یک اثر سینمایی واقعی” “جارد لتو در این فیلم به طور بی‌امان و بدون وقفه افتضاح بازی کرده است”
در نهایت، ترون: آرس نه تنها نتوانسته است روح فیلم اصلی را زنده کند، بلکه حتی به سطح فیلم قبلی (ترون: میراث) نیز نرسیده است.