فرض پایان نفت در بیست سال آینده باورپذیر نیست
منتقد ادبی در نشست نقد کتاب «طغیان» بیان کرد که پیش‌فرض نویسنده مبنی بر پایان یافتن منابع نفت و گاز منطقه در دو دهه آینده با واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و اقتصادی سازگار نیست و روایت داستان را از منطق واقع‌گرایانه دور می‌کند.
نقد رمان «طغیان» از منظر باورپذیری جهان داستانی
در دوازدهمین نشست نقد کتاب مجازی که به همت انجمن ادبی «هزارداستان» و انتشارات «کتابستان معرفت» برگزار شد، رمان «طغیان» اثر محمد پورحسین‌قلی مورد بررسی قرار گرفت. منتقدان اصلی این نشست محمد فائزی‌فرد و محمدرضا بازدار بودند و مسعود آذرباد مجری-کارشناس برنامه بود. داستان در آینده‌ای نزدیک (حدود سال‌های ۱۴۱۹-۱۴۲۰) می‌گذرد که تهران با اپیدمی سیاه‌زخم درگیر است و هم‌زمان تحرکات نظامی در جنوب کشور جریان دارد.
- جهان داستان «طغیان» امتداد واقعیت امروز است و نه دگرگونی بنیادین
- بحران آب به عنوان یکی از پیش‌فرض‌های منطقی داستان قابل پذیرش است
- تعدد شخصیت‌ها به انسجام روایت لطمه نزده اما شخصیت‌پردازی عمق لازم را ندارد
- فرض پایان منابع انرژی در بیست سال آینده با واقعیت‌های ژئوپلیتیکی سازگار نیست
- نادیده گرفتن نقش مذهب و تفکر در روایت از عمق داستان می‌کاهد
«منتقد ادبی گفت: پیش‌فرض نویسنده مبنی بر پایان یافتن منابع نفت و گاز منطقه در دو دهه آینده، با واقعیت‌های ژئوپلیتیکی و اقتصادی سازگار نیست»
«اگر نویسنده، زمان وقوع رویدادها را کمی دورتر در نظر می‌گرفت و زمینه‌های فکری و اجتماعی را پررنگ‌تر نشان می‌داد، جهان داستانی طغیان واقع‌گراتر می‌شد»