جهان ناصر تقوایی: شاعرانگی در تصویر و سکوت
ناصر تقوایی سینما را امتداد ادبیات می‌دانست و این پیوند سبب شد مرز میان سینمای شاعرانه و رئالیسم اجتماعی در آثارش محو شود. سبک خاص او بر پایه شاعرانگی در تصویرها و کلماتش استوار است.
سینمای شاعرانه ناصر تقوایی
ناصر تقوایی کارگردان برجسته ایرانی سینما را ادامه ادبیات می‌دانست و این نگاه سبب شکل‌گیری سبک منحصربه‌فردی در آثارش شد که در آن مرز بین سینمای شاعرانه و رئالیسم اجتماعی از بین می‌رود. تقوایی نه تنها فیلم‌ساز که ادیب و عکاسی چیره‌دست بود و پیوندش با ادبیات هیچ‌گاه گسسته نشد.
- ناخدا خورشید: شاعرانگی در سکوت و تصاویر طبیعت
- دایی‌جان ناپلئون: طنز اجتماعی با لایه‌های شاعرانه
- آرامش در حضور دیگران: شاعرانگی در ایستایی و سکون
- کاغذ بی‌خط: تبدیل زندگی روزمره به جهان شاعرانه
“در آثار تقوایی، طبیعت، سکوت، نور و حرکت همچون شعر تصویری عمل می‌کنند.”
“شاعرانگی در فیلم‌های او نه با واژه که با تصویر، سکوت و حرکت طبیعت خلق می‌شود.”
انسان و تجربه‌های وجودی او محور اصلی آثار تقوایی است؛ از تنهایی ناخدا تا استیصال سرهنگ و دل‌زدگی زن و شوهر در کاغذ بی‌خط. طبیعت در آثارش زبانی شاعرانه دارد و هر عنصر تصویری بار معنایی عمیقی حمل می‌کند.