علم غیب از دیدگاه مفسران قرآن
بررسی دیدگاه‌های مختلف مفسران قرآن درباره علم غیب پیامبر و ائمه(ع) و تفاوت علم ذاتی خداوند با علم افاضهشده به اولیای الهی.
علم غیب در دیدگاه مفسران قرآن
این مقاله به بررسی علم غیب از دیدگاه مفسران قرآن می‌پردازد. مطابق با دیدگاه‌های ارائه شده، علم غیب به معنای علمی است که بر بندگان مخفی بوده و اطلاع از آن مختص خداوند است. اما پس از آنکه از جانب حق به پیامبران و اولیای الهی افاضه شد، برای آن‌ها غیب محسوب نمی‌شود.
- علم خداوند به دو قسم تقسیم می‌شود: علم ذاتی مختص به ذات اقدس او و علمی که به برگزیدگان افاضه می‌شود
- علامه طباطبایی در تفسیر المیزان سرّ اختصاص علم غیب به خدا را در نامحدود بودن ذات الهی می‌داند
- آیات قرآن مانند آیات ۲۶-۲۷ سوره جن افاضه علم غیب را به برخی پیامبران اثبات می‌کند
- علم پیامبر و ائمه مانند نهری است متصل به دریای علم نامحدود خداوند
- نفی علم غیب برای غیر خدا به معنای عدم آگاهی قبل از افاضه الهی است
«منظور از اختصاص علم غیب به خدا علم ذاتی و استقلالی است، بنابراین غیر او مستقلاً هیچ گونه آگاهی از غیب ندارند»
«علامه طباطبایی سرّ حقیقی اختصاص علم غیب به خدا را در نامحدود بودن ذات الهی می‌داند»
در جمع‌بندی نهایی، علم غیب به اصالت از آن خداست و دیگران به اذن خدا می‌توانند به هر مقداری که خداوند بخواهد، از علم غیب بهره‌مند شوند.