آیا گروه‌های سازماندهی‌شده برای ترویج بی‌حجابی وجود دارد و چگونه می‌توان با آن‌ها مقابله کرد؟
تحلیل عباس عبدی درباره وضعیت حجاب در ایران و این پرسش که آیا ترویج بی‌حجابی سازماندهی شده است. او تاکید می‌کند که علت اصلی مسئله، عدم تعادل بین فضای خصوصی و عمومی و قابلیت پذیرش در جامعه است، نه لزوماً وجود سازمانهای خاص.
تحلیل وضعیت حجاب و نقش گروه‌های سازماندهی‌شده
این متن به تحلیل وضعیت حجاب در ایران می‌پردازد و به این پرسش پاسخ می‌دهد که آیا گروه‌های سازماندهی‌شدهای برای ترویج بی‌حجابی وجود دارند یا خیر. نویسنده استدلال می‌کند که حتی اگر چنین گروه‌هایی وجود داشته باشند، مسئله اصلی «قابلیت پذیرش در جامعه» است، نه «فاعلیت سازمان‌دهنده». به عبارت دیگر، جامعه باید آمادگی پذیرش یک فرهنگ یا رفتار را داشته باشد تا آن رفتار رواج یابد. نقطه تمرکز تحلیل، بروز یک شکاف بزرگ فرهنگی بین فضای خصوصی (خانه) و فضای عمومی (خیابان) است. هنگامی که حکومت فقط بر رعایت حجاب در خیابان تأکید می‌کند و به داخل خانه‌ها «کار ندارد»، مردم در محیط‌های خصوصی با آزادی کامل به سمت سبک زندگی و پوششی مخالف نظر حکومت حرکت می‌کنند. این عدم توازن خطرناک است و مانند سدی عمل می‌کند که در نهایت سرریز می‌شود.
- ریشه‌یابی مسئله: مشکل اصلی، سیاست‌های سفت و سخت و یک‌جانبه‌ای دانسته شده که تعداد زیادی از مردم را به فضای خصوصی رانده و در آنجا، دور از نظارت اجتماعی، آن‌ها را به ناچار در تقابل با حکومت قرار داده است.
- تأثیر فضای خصوصی: در جمع‌های محدود و محیط‌های خصوصی، افراد مطابق میل خود تربیت شده‌اند و اغلب از روی لجاجت با حکومت، با سرعت بیشتری به سمت فرهنگ مخالف حرکت کرده‌اند.
- اشتباه استراتژیک: جستجو برای یافتن «اتاق وضعیت حجاب» یا تشکیلات پشت این رفتارها، بدون پرداختن به ریشه قابلیت پذیرش اجتماعی، نه تنها مشکل را حل نمی‌کند بلکه آن را بدتر می‌نماید.
نویسنده هشدار می‌دهد: «هر گاه مرغ سیاست یک پا داشته باشد، چگونه از هدف دور می‌شود.» و تأکید می‌کند: «حتی اگر چنین سازمانی هم باشد مساله اصلی قابلیت قابل در جامعه است و نه فاعلیت سازمان‌دهنده.» در نهایت، متن نشان می‌دهد که راه حل واقعی، ایجاد تعادل و کاهش شکاف بین حوزه عمومی و خصوصی است، نه تمرکز صرف بر مقابله با گروه‌های فرضی.