تندروهای داخلی: خودشیفته‌هایی با روش‌های غربی در پس شعارهای ضدغربی
روزنامه هم میهن تحلیل می‌کند که تندروهای داخلی با وجود شعارهای ضدغربی، در عمل روش‌ها و استانداردهای غربی را اجرا می‌کنند. این رفتار ریشه در روانشناسی اجتماعی و حقارت تاریخی دارد که با خودشیفتگی پوشانده می‌شود.
تحلیل روانشناسی اجتماعی تندروهای داخلی
روزنامه هم میهن در تحلیلی عمیق به بررسی رفتار تندروهای داخلی پرداخته و نشان می‌دهد که آنان با وجود شعارهای ضدغربی، در عمل از روش‌ها و استانداردهای غربی تبعیت می‌کنند. این تحلیل بر اساس نظریه آلبرت میمی در کتاب «چهره استعمارگر و چهره استعمارزده» انجام شده که می‌گوید: "انسانی که از استعمارگر نفرت دارد، اما در ژرفای وجودش شیفته اوست."
- دوگانگی رفتاری: تندروها غرب را منبع فساد می‌دانند اما معیار پیشرفت خود را شاخص‌های غربی قرار می‌دهند
- ریشه تاریخی: این رفتار محصول تجربه مدرنیزاسیون ایرانی با احساس حقارت و عقب‌ماندگی است
- پارادوکس عملی: نفی مصرف‌گرایی در گفتار همراه با شیفتگی به تکنولوژی غربی در عمل
- هویت‌سازی through دشمنی: دشمن بیرونی به نگهبان انسجام درونی تبدیل می‌شود
- ملغمه حقارت و خودشیفتگی: این ترکیب به پرخاشگری سیاسی و اضطراب دائمی منجر می‌شود
"نفی غرب به جای رهایی از آن، به تأیید پنهان مرجعیت غرب بدل می‌شود" "تندروها محصول زخم تاریخی‌اند که از یک سو واکنش عصبی به حقارت و از سوی دیگر ناتوان از اعتمادبه‌نفس مستقل هستند"
این تحلیل نشان می‌دهد که تا زمانی که معیارهای پیشرفت و منزلت در بیرون جستجو شود، این دوگانگی ادامه خواهد یافت.