اسرائیل بزرگ: از بالفور تا معامله قرن و پیمان ابراهیم

تحلیل راهبرد تجزیه در غرب آسیا

مقاله حاضر به بررسی پروژه «اسرائیل بزرگ» و راهبرد تجزیه در غرب آسیا می‌پردازد. نویسندگان با استفاده از چارچوب نظری «تئوری دومینوی تحریک‌پذیری اقلیت‌های قومی و مذهبی» نشان می‌دهند که هدف صهیونیست‌ها تنها ایجاد یک دولت یهودی نبوده، بلکه تبدیل اسرائیل به محور مرکزی نیابتی غرب در خاورمیانه و پیوند آن با نظم جهانی است. این پروژه از اعلامیه بالفور در سال ۱۹۱۷ آغاز شد و با طرح‌هایی مانند معامله قرن و پیمان ابراهیم ادامه یافته است.

• اعلامیه بالفور زمینه‌ساز تأسیس رژیم صهیونیستی و مهندسی ژئوپلیتیک منطقه شد
• معامله قرن با هدف حذف مسئله فلسطین و تقسیم آن به واحدهای کوچک طراحی شد
• پیمان ابراهیم مسیر عادی‌سازی روابط اعراب با اسرائیل را هموار کرد
• کشورهای عربی مانند امارات، بحرین و مراکش با انگیزه‌های خاص به این پیمان پیوستند
• پروژه‌های اقتصادی مانند نئوم و خط لوله گاز در راستای وابستگی منطقه به اسرائیل است

«هدف صهیونیست‌ها فراتر از تأمین امنیت داخلی بوده و آن‌ها دنبال ایجاد قدرت هژمونیک در منطقه جغرافیایی بزرگتری هستند.» «محور مقاومت به رهبری ایران مانع اصلی تحقق کامل این نقشه است.»

این تحلیل نشان می‌دهد که تحولات اخیر محدود به فلسطین نیست، بلکه کل ساختار دولت-ملت‌های غرب آسیا را هدف گرفته است. با این حال، مقاومت ملت‌ها و بازیگران مخالف می‌تواند این روند را معکوس کند.