نقد گفتمان فلسفی: تقدم اصلاحات مدنی بر انقلاب معرفتی در ایران
نقدی بر این دیدگاه که فلسفه می‌تواند درمان تمام مشکلات جامعه باشد. نویسنده استدلال می‌کند که اصلاحات مدنی و نهادهای سیاسی بر تغییرات فلسفی تقدم دارند و فلسفه فعالیتی فردی است که برای حل مسائل عمومی کارایی محدودی دارد.
نقد گفتمان فلسفی به‌عنوان راه حل توسعه
این مقاله به نقد دیدگاه رایج در میان برخی نخبگان ایرانی می‌پردازد که معتقدند فلسفه کلید حل تمام مشکلات فردی و اجتماعی از جمله توسعه‌نیافتگی است. نویسنده این نگرش را که آن را "آسیب‌شناسی فلسفی" می‌نامد، مورد بررسی قرار می‌دهد و استدلال می‌کند که این دیدگاه الگوبرداری شده از الگوی روشنگری قرن هجدهم اروپا است که در آن عقل در برابر جهل و خرافات قرار می‌گیرد.
- این دیدگاه راه برون‌رفت از بحران‌ها را منحصراً یک راه‌حل فلسفی می‌داند
- دارای نگرش نخبه‌گرایانه است که فیلسوفان را ناجی جامعه می‌پندارد
- بر اساس نگرش تکاملی، جامعه را از وضعیت "جهل" به سمت "عقل" سوق می‌دهد
- مشکلاتی مانند ذهنیت اسطوره‌ای و عدم شناخت غرب را مطرح می‌کند
- خواه ناخواه از الگوی روشنگری اروپا الگوبرداری کرده است
"جامعه مدنی و نهادهای باثبات سیاسی بر اصلاحات معرفت‌شناختی و فلسفی تقدم دارند."
"مطالعه فلسفه هر اندازه هم که مطلوب باشد، فعالیتی فردی و مختص به حوزه خصوصی است."
نویسنده در نهایت تأکید می‌کند که اگرچه مطالعه فلسفه مفید است، اما نباید مشکلات جامعه را صرفاً در حوزه ایده‌ها خلاصه کرد. آنچه جامعه را اصلاح می‌کند، تلاش‌های گام‌به‌گام مردم در عرصه اجتماع و سیاست است.