لزوم تغییر پارادایم در نظام حقوق کودکان ایران
حقوق کودک در عصر جدید دیگر صرفاً درباره‌ی حمایت از او نیست، بلکه درباره‌ی شنیدن، شناختن و باور کردن اوست. آینده از آنِ جامعه‌ای است که کودکی را نه محدودیت، بلکه امکان ببیند.
ضرورت تحول پارادایمی در حقوق کودکان ایران
در عصر حاضر، حقوق کودکان نیازمند تغییر اساسی از رویکرد سنتی «حمایت انفعالی» به پارادایم «توانمندسازی فعال» است. کودکان امروز نه تنها نیازمند حمایت هستند، بلکه به عنوان فاعل حقوقی و شهروندان در حال رشد حق مشارکت در تصمیم‌گیری‌های اجتماعی را دارا می‌باشند. این تحول با توجه به پدیده‌های نوینی مانند فضای مجازی، هوش مصنوعی و بحران‌های زیست‌محیطی ضرورت یافته است. ماده ۱۲ کنوانسیون حقوق کودک بر حق ابراز نظر و مشارکت کودکان تأکید دارد، اما قوانین ایران هنوز فاقد رویکرد جامع برای حقوق دیجیتال کودکان است.
- تغییر از کودک به عنوان موضوع حمایت به کودک به عنوان صاحب حق و کنشگر اجتماعی
- ضرورت توجه به حقوق دیجیتال کودکان شامل حریم خصوصی و امنیت روانی در فضای مجازی
- لزوم پیوند حقوق کودک با توسعه پایدار و حقوق بین‌نسلی
- نیاز به اصلاح قوانین آموزشی و فرهنگی برای نهادینه کردن حقوق کودک
- اهمیت ایجاد نهاد مستقل ملی برای پایش و ارزیابی وضعیت کودکان
"کودکان نه حاشیه جامعه‌اند و نه صرفاً نسل آینده؛ آنان شهروندان امروزند."
"جامعه‌ای که کودک در آن دیده، شنیده و باور شود، جامعه‌ای تاب‌آورتر و انسانی‌تر خواهد بود."
این تحول پارادایمی نیازمند اراده نهادی، هماهنگی بین‌سازمانی و تغییر در فرهنگ عمومی است. والدین، معلمان، قاضیان و رسانه‌ها باید در ساختن جهانی مشارکت کنند که در آن کودک شریک در آینده باشد.