افسونی شوم به نام «حسن نیت» - نقد سریال وحشی
نقد سریال «وحشی» به کارگردانی هومن سیدی که فراتر از یک درام اجتماعی ساده، کالبدشکافی تراژدی مدرنی است که از حسن نیت آغاز و به گرداب دروغ و بی‌اعتمادی ختم می‌شود.
نقد سریال «وحشی»: تراژدی حسن نیت در جامعه مدرن
سریال «وحشی» به کارگردانی هومن سیدی فراتر از یک درام اجتماعی ساده، کالبدشکافی تراژدی مدرن است که از یک «حسن نیت» بی‌آلایش آغاز و به گردابی از دروغ، بدبیاری و بی‌اعتمادی ختم می‌شود. داستان «داود اشرف» (با بازی جواد عزتی) نه با نقشه‌ای شوم، که با تصمیمی انسانی برای حفظ امنیت دو کودک شروع می‌شود، اما همین تصمیم سرنوشت شومی برای او می‌سازد. کلید فهم تمام ماجرا در سکانس اولیه نهفته است: اشرف از سر دغدغه‌ای اصیل برای ایمنی کودکان، آن‌ها را سوار ماشین می‌کند، اما با سوءتفاهم مرگباری روبرو می‌شود که به مرگ دو کودک می‌انجامد.
- واکنش جامعه بازتاب زخم کهنه‌ای است که از تکرار حوادث دردناک نشأت می‌گیرد
- اعتراف صادقانه اشرف به وکیلش (نگار جواهریان) موجب باز شدن پرونده بسته شده می‌شود
- تفاوت اساسی با آثار خارجی مانند «افسرده» در عدم وجود شرارت ذاتی شخصیت اصلی
- تمرکز سریال بر نمایش دور باطل مشکلات اجتماعی-روانشناختی است نه ارائه راه حل
- پایان باز سریال بیننده را با پرسش درباره امکان گریز از گرداب شوم تنها می‌گذارد
“تراژدی «وحشی» ریشه در شرارت ذاتی شخصیتش ندارد، بلکه در بستر جامعه بیمار شکل می‌گیرد”
“این سریال روایت «سقوط یک آدم معمولی» در چاله‌ای است که خودش ناخواسته کنده است”