تبدیل غنی‌سازی صفر به الزام بین‌المللی: تحلیل قطعنامه‌های شورای امنیت علیه برنامه هسته‌ای ایران
بازگشت شش قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل علیه برنامه هسته‌ای ایران محدودیت‌های شدیدی بر فعالیت‌های هسته‌ای ایران تحمیل کرده است. این گزارش درخواست‌های هسته‌ای و فعالیت‌های ممنوعه این قطعنامه‌ها را با تأکید بر توقف غنی‌سازی بررسی می‌کند.
بازگشت قطعنامه‌های شورای امنیت و تأثیر بر برنامه هسته‌ای ایران
بازگشت شش قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد (۱۶۹۶، ۱۷۳۷، ۱۷۴۷، ۱۸۰۳، ۱۸۳۵ و ۱۹۲۹) پس از فعال‌سازی مکانیسم ماشه توسط سه کشور اروپایی در ۲۸ اوت ۲۰۲۵، صفحه جدیدی در تقابل ایران و جامعه بین‌المللی گشود. این قطعنامه‌ها که بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ تصویب شدند، در پی نقض تعهدات ایران تحت برجام و غنی‌سازی تا ۶۰ درصد احیا شدند. رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، هشدار داد: "ایران تنها کشور غیرهسته‌ای است که تا ۶۰ درصد غنی‌سازی کرده، یعنی نزدیک به سطح تسلیحاتی ۹۰ درصد". این تحول، خواسته غیرقانونی آمریکا برای غنی‌سازی صفر را به یک الزام بین‌المللی تبدیل کرد.
- قطعنامه ۱۶۹۶: خواستار توقف تمام فعالیت‌های غنی‌سازی و بازفرآوری
- قطعنامه ۱۷۳۷: تأکید بر توقف فوری غنی‌سازی و پروژه آب سنگین اراک
- قطعنامه ۱۹۲۹: ممنوعیت ساخت رآکتور آب سنگین و صادرات مواد هسته‌ای
- الزام پروتکل الحاقی: نیاز به نظارت کامل IAEA بر برنامه هسته‌ای
- تفاوت با تحریم‌های آمریکا: تحریم‌های شورای امنیت جهانی و غیرقابل مذاکره
"تحریم‌های شورای امنیت، برخلاف تحریم‌های آمریکا، جهانی و غیرقابل مذاکره‌اند" - مارکو روبیو "غنی‌سازی ۶۰ درصدی ایران، تهدیدی برای NPT است و باید به صفر برسد" - رافائل گروسی
در مجموع، شش قطعنامه شورای امنیت با بازگشت در ۲۰۲۵، خواستار توقف غنی‌سازی، ساخت رآکتور آب سنگین و اجرای پروتکل الحاقی شدند و صادرات مواد هسته‌ای را منع کردند. این تحولات نه تنها برنامه هسته‌ای ایران، بلکه اقتصاد و دیپلماسی آن را تحت تأثیر قرار داده است.