رز از دیوارها می‌ترسد: تأثیر دو سال نسل‌کشی بر کودکی در غزه
رز، دختر سه‌ساله‌ای که در غزه زندگی می‌کند، به دلیل دو سال نسل‌کشی دچار ترومای شدید شده است. او از دیوارها، هوا و صدا می‌ترسد زیرا آن‌ها را با حملات مرتبط می‌داند.
زندگی کودکان غزه در سایه ترس
این مقاله به تجربه رز، دختر سه‌ساله‌ای از غزه می‌پردازد که دو سال نخست زندگی‌اش در میان نسل‌کشی و جنگ گذشته است. ترس بر تمام جنبه‌های زندگی او سایه انداخته است. رز حتی از لمس دیوار می‌ترسد زیرا در دنیای او، هیچ چیز پایدار نیست و همه چیز ممکن است فروبریزد. او باد پنکه را با جنگنده‌ها اشتباه می‌گیرد و صدای انفجار را با از دست دادن گوشش مرتبط می‌داند.
- ترس از محیط: رز دیوارها، هوا و آب را تهدید می‌داند.
- واکنش به صدا: هر صدای ناگهانی باعث وحشت شدید او می‌شود.
- بحران سلامت: کودکان غزه با کمبود آب تمیز و خدمات درمانی مواجهند.
- ترومای جمعی: هزاران کودک غزه با آسیب‌های روانی مشابه زندگی می‌کنند.
- آینده مبهم: حتی با پایان جنگ، بهبود روانی این نسل سال‌ها زمان خواهد برد.
“خاله رلا... گوشم پرواز کرد؟” — این سؤال معصومانه رز پس از یک انفجار نزدیک، عمق ترس او را نشان می‌دهد.
“آیا فرو می‌ریزد؟” — پرسش رز هنگام لمس دیوار، نمادی از ناباوری او به ثبات است.
نسل کامل کودکان فلسطینی با زخم‌های روانی عمیق بزرگ می‌شوند و بازتعریف مفاهیم اولیه زندگی مانند امنیت دیوار یا بی‌خطر بودن باد، برای آن‌ها ضروری خواهد بود.